ഏപ്രില്‍ 19

കട്ടിലില്‍ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നിട്ടും ഉറക്കം മാത്രം വന്നില്ല. ജീവിതത്തിലൊരുപാടു പ്രതിസന്ധികള്‍ നേരിട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അവയെന്‍റെ ഉറക്കത്തെ ബാധിച്ചിട്ടില്ല. പക്ഷെ, ഇന്ന് അറിയാതെ ഞാന്‍ ഉദ്വേഗത്തിന് അടിമയാകുന്നു. ഇത്രയും ഞാന്‍ ആലോസരപ്പെടാനുണ്ടായ കാരണം ആലോചിച്ചപ്പോള്‍ തന്നെ ഹൃദയം പൊടിച്ചുകൊണ്ട് ആ സംഭവങ്ങള്‍ ഓരോന്നായി മനസ്സില്‍ തെളിഞ്ഞു.

പരീക്ഷാക്കാലം പരിചയുമെടുത്തു മുന്‍പില്‍ വന്നു നില്‍ക്കുന്നു. അഹങ്കാരം കാട്ടി ഇന്നുവരെ കളഞ്ഞത് മൂന്ന് സെമെസ്ടറുകള്‍; ലാബും തിയറിയും ഇടിത്തീയായി വന്നപ്പോള്‍ കിട്ടിയത്‌ എട്ട് സപ്ലികള്‍;എങ്കിലും വീട്ടുകാര്‍ക്കിന്നും ഞാന്‍ 'ഓള്‍ ക്ലിയർ' മകനാണല്ലോ! ഈ കള്ളങ്ങളെല്ലാം കൂടി എവിടെ കൊണ്ടുപോയി പൂഴ്ത്തുമെന്നറിയാതെ ഞാനുമിടയ്ക്കു പകച്ചു നില്‍ക്കാറുണ്ട്. ഈ സെം കൂടി കഴിഞ്ഞാല്‍ സപ്ലി പതിനാര്‍  എത്തുമെന്നുറപ്പിച്ചൊരു  നെടുവീര്‍പ്പിടുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍റെ ഫോണ്‍ വന്നു. കുറ്റബോധം നിറഞ്ഞ മനസുമായി ആ ഫോണ്‍ എടുക്കുമ്പോളെന്‍റെ കൈകള്‍ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

"മോനെ, എന്തൊക്കെയുണ്ട് വിശേഷം?" അച്ഛന്‍റെ സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ശബ്ദം മറുതലയ്ക്കൽ മുഴങ്ങി.

"ഒന്നൂല, വെറുതെയിരിക്കുന്നു. അച്ഛന്‍ ടിക്കറ്റ്‌ ബുക്ക്‌ ചെയ്തോ?"

"ചെയ്തു. അടുത്ത ആഴ്ച. ഏപ്രില്‍ 11. മോന്‍ വരില്ലെ വിഷൂന്?"

"വരാം അച്ഛാ, പക്ഷേ, എനിക്ക്  പതിനേഴാം തീയതി ഒരു പ്രാക്ടികല്‍ എക്സാമുണ്ട്. അത് കാരണം ചിലപ്പോള്‍ വരില്ലായിരിക്കും. എങ്കിലും ഞാന്‍ നോക്കാം. അച്ഛന്‍റെ കൂടെ വിഷു  ആഘോഷിക്കാന്‍ കിട്ടുന്ന അവസരമല്ലെ, അത് കളയുന്നില്ല"

"വിഷുവിന് കൂടിയിട്ട് മോന്‍ തിരിച്ചു പൊയ്ക്കോ. വരണം കേട്ടോ. പിന്നെ അച്ഛന്‍ വരുമ്പോള്‍ മോനെന്താ വേണ്ടത് ?"

"ഞാന്‍ അച്ഛനോട് പറയാന്‍ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ ഇറങ്ങിയ ഒരു മൊബൈല്‍ ഉണ്ട്, നോക്കിയ 5310. അത് വേണം. കൂടാതെ അതിനു ഒരു ബ്ലൂ ടൂത്ത്‌ ഹെഡ് സെറ്റും."

"വേറെ എന്തെങ്കിലും വേണോട കുട്ടാ?"

"വേറെ ഒന്നും വേണ്ട."

"എങ്കില്‍ ശരി, അച്ഛന് ഡ്യൂട്ടി ടൈമായി. മോന്‍ പഠിക്ക്. അച്ഛന്‍ ഇനി വരുന്നതിന് മുന്‍പ്‌ വിളിക്കാം. ബൈ. ഉമ്മ."

അച്ഛന് ഉമ്മ കൊടുത്തു ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ചെയ്യുമ്പോള്‍ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു, ലാസ്റ്റ്‌ സെമ്മില്‍ പോയ പ്രാക്ടികല്‍ ഈ സെമ്മില്‍ പൊക്കിയെ അടങ്ങു എന്ന്. ദിവസങ്ങള്‍ വീണ്ടും കടന്നു പോയി. അച്ഛന്‍ വരുമെന്ന് പറഞ്ഞ ദിവസമെത്തി. എനിക്കെത്താൻ പറ്റില്ലെന്ന കാര്യം വീട്ടില്‍ അമ്മയോടും പറഞ്ഞു.

"അച്ഛനും വരുന്നില്ല"

"അതെന്തു പറ്റി?"

"ടിക്കറ്റ്‌ OK ആയില്ല. പക്ഷേ പത്തൊമ്പതാം തീയതി വരും. മോന്‍ വിഷൂന് വരണം, അതായതു നാളെ തന്നെ തിരിക്കണം."

"അമ്മേ എനിക്ക് 17th ലാബ്‌ ഉണ്ട്. "

"എന്നാലും നീ വരണം; വന്നേ പറ്റു."

"അമ്മ ഇത്രയും പറഞ്ഞതല്ലേ വന്നേക്കാം. ഞാന്‍ കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു വിളിക്കാം ഇപ്പോള്‍ പഠിക്കുവാ"

"ശരി" അമ്മയും സംസാരം അവസാനിപ്പിച്ചു.

അടുത്ത ദിവസം തന്നെ ഞാന്‍ നാട്ടിലേക്കുള്ള ട്രെയിന്‍ പിടിച്ചു. രാവിലെ ഏറണാകുളം റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനിലെത്തി. നാട്ടിലെ സിം ഇട്ട് ചേട്ടനെ വിളിച്ചു.

"ഡാ, നീ വേഗം വാ. എങ്ങും കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കരുത്. പിന്നെ കീ ജനാലയ്ക്കു അരുകിലുണ്ട്. നീ ബൈക്കെടുത്ത് വല്യമ്മച്ചിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് വരണം." ചേട്ടന്‍റെ ആജ്ഞ മറുതലക്കല്‍ മുഴങ്ങി.

"അതെന്താ അവിടെ സ്പെഷ്യല്‍"?"

"അവിടുത്തെ പശു ചത്തു"

"അതിന്‍റെ പതിനാറ് ഇന്നാണോ?"

"അല്ല, ഇന്ന് അവിടെ ഒരു പൂജ ഉണ്ട്. അവര്‍ക്ക് എന്തോ ദോഷങ്ങള്‍ ഉള്ളതുകൊണ്ടാണ് പശു ചത്തതെന്ന്. ദോഷം തീരാന്‍ ഒരു പൂജ. നീ അങ്ങോട്ട് വന്നേക്കണം. താമസിക്കരുത്."

"ഉം" എന്ന് അനിഷ്ടത്തോടെ ഒന്നിരുത്തി മൂളി ഞാന്‍ ആ സംഭാഷണം അവിടെ അവസാനിപ്പിച്ചു.

വീട്ടിലെത്തി, കുളിച്ച്, കൂളിംഗ്‌ ഗ്ലാസും വെച്ച് ബൈക്കില്‍ പറന്ന് വല്യമ്മച്ചിയുടെ  ഗേറ്റ് കടന്നപ്പോള്‍ തന്നെ പൂജയുടെ മണിയടി ശബ്ദം എന്നെ വരവേറ്റു. എല്ലാവരും ഹോമാഗ്നി നോക്കി കണ്ണടച്ചിരുന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു. ഒരു പശുവിന്‍റെ പേരില്‍ ഉള്ള അന്ധ വിശ്വാസങ്ങളെന്ന് മനസ്സില്‍ ആലോചിച്ചമ്മയെ നോക്കി. അമ്മ മുന്‍ നിരയില്‍ തന്നെ ഇരിക്കുന്നു, കൂടെ ചേട്ടനും. അവരുടെ പിന്നിലായി ഇരുന്ന എന്നെ വല്യമ്മ മുന്നലേക്കിരിക്കാൻ വിളിച്ചു. അങ്ങനെ ഞാനും മുന്‍ നിരയില്‍ പെട്ടു.

പൂജാരി എന്തൊക്കെയോ ജപിച്ചിട്ടഗ്നിയില്‍ മറ്റെന്തോ എറിഞ്ഞു കളിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. ചെറിയ ചിരി ഉള്ളില്‍ വന്നെങ്കിലും ശകാരം ഭയന്ന് ചിരി ഉള്ളിലമര്‍ത്തി. ആ നിശ്ശബ്ദത ഭേദിച്ച് തിരുമേനിയുടെ ശബ്ദം മുഴങ്ങി.

"നന്നായി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് ആ തളികയിലിരിക്കുന്ന പൂവെടുത്ത് ഞാന്‍ പറയുമ്പോള്‍ അഗ്നിയില്‍ സമര്‍പ്പിക്കുക. രോഗിയുടെ പേരും നക്ഷത്രവുമെന്താ?"

"ജനാര്‍ദ്ദനന്‍ നായർ, മകം" ചേട്ടന്‍റെ മറുപടി എന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ ഒരു വജ്രായുധം പോലെ പതിച്ചു. ഒപ്പം ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങളും! എന്‍റെ അച്ഛന്‍ രോഗിയോ?

പൂജ അവസാനിപ്പിച്ച് തിരുമേനി ദക്ഷിണ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

"ഇനി ഒന്നും പേടിക്കാനില്ല. ആള്‍ രക്ഷപെടും. എന്‍റെ പൂജകള്‍ ഇന്നുവരെ വെറുതെയായിട്ടില്ല."

30000 രൂപയും വാങ്ങി  അയാള്‍ സ്ഥലം വിട്ടശേഷം എന്‍റെയടുത്ത്  ചേട്ടനെല്ലാം വിശദമാക്കി. വരാന്‍ ഉറപ്പിച്ച ദിവസത്തിന്‍റെ തലേന്ന് ബ്ലഡ്‌ പ്ലേറ്റ്ലെറ്റുകള്‍ കുറഞ്ഞതുമൂലം അച്ഛന്‍ തലചുറ്റിവീണു പോലും.എല്ലാവരുടേം മുന്‍പിൽ കണ്ണുകള്‍ തുളുമ്പാതെ പിടിച്ചു നിന്നു. അടുത്ത ദിവസം വിഷുക്കണിയായി  കണ്ടതെന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ മറ സൃഷ്ടിച്ച കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികളെ ആയിരുന്നു. ഭഗവാന്‍റെ മുന്നില്‍ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞു, മുരുകന്‍ സ്വാമിക്ക് ശയന പ്രദിക്ഷണം ചെയ്തു. അച്ഛന്‍റെ ജീവന്‍ തിരിച്ചു കിട്ടാന്‍ പകരം സ്വന്തം ജീവന്‍ വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. അച്ഛനൊന്നും സംഭവിക്കില്ല എന്ന ഉറച്ച വിശ്വാസത്തില്‍ പരീക്ഷയെ നേരിടാന്‍ തിരികെ കോളേജിലേക്ക് ട്രെയിന്‍ കയറി.

പ്രാക്ടിക്കല്‍ എക്സാം തീര്‍ന്ന ഉടന്‍ അച്ഛന്‍റെ വിശേഷം അറിയാന്‍  ഖത്തറിലെ    ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക്  വിളിച്ചു. മറുപടി നല്‍കിയത് അച്ഛന് കൂട്ടിരുന്ന അമ്മയുടെ സഹോദരി പുത്രനും.

"അച്ഛന് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല. നീ പ്രാര്‍ത്ഥിക്ക്. ബോധം വീണല്ലോ. ഇന്ന് ഫുഡും കഴിച്ചു."

ആ ആശ്വാസ വചനം കേട്ട് ഞാന്‍ വീണ്ടും അമ്പലത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു. ഭഗവാന് മുന്നില്‍ വിളക്ക് വെച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. ഏപ്രില്‍ 20 രാവിലെ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു. പതിവില്ലാതെ അമ്മാവന്‍റെ നമ്പര്‍ കണ്ടപ്പോളേ എന്‍റെ മനസ് തേങ്ങി.

"കൊച്ചു മോനെ, നിന്നെ വിളിക്കാന്‍ വല്യച്ചനും ജിനൂം കൂടി വരുന്നുണ്ട്. മോന്‍ അവരുടെ കൂടെ ഇങ്ങു വരണം. അമ്മക്ക് മോനെ കാണണം എന്ന്."

"എന്‍റെ അച്ഛന്‍ പോയി അല്ലെ?"

"അങ്ങനെ അല്ല. നീ എന്താ ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നത്‌? ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല"

"ഓഹോ, എങ്കില്‍ ഞാന്‍ വരുന്നില്ല. അച്ഛന്‍ നാട്ടില്‍ വന്നിട്ട് വരാം."

"മോനെ നീ വരണം" അമ്മാവന്‍റെ ശബ്ദം പതറുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു.

"സത്യം പറ, എന്‍റെ അച്ഛന്‍........ ..?" ഞാന്‍ പിടി മുറുക്കി.

"പോയി"

"ഞാന്‍ വരാം" യാന്ത്രികം ആയി ആ സംഭാഷണം അവിടെ അവസാനിപ്പിച്ച് ജിനുച്ചേട്ടനും വല്യച്ഛനും വേണ്ടി കാത്തിരുന്നു. അധികം വൈകാതെ തന്നെ അവരെത്തി.

"എന്തിനാ വന്നെ? ഞാന്‍ അങ്ങ് വന്നേനേം" എന്ന ചോദ്യം അവരെ വരവേറ്റു.

മറുപടി പറഞ്ഞത് ജിനുച്ചേട്ടന്‍ ആയിരുന്നു

"കുഞ്ഞമ്മക്ക് ഭയം! നീ വല്ലതും ചെയ്തു കളയുമോന്ന്. അതാ ഞങ്ങളെ വിട്ടത്."

വേദനയില്‍ കലര്‍ന്ന ചിരി മറുപടിയായി നല്‍കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു

"ചേട്ടന്‍റെ കൈയ്യില്‍ ആ പൂജ നടത്തിയ തിരുമേനിയുടെ നമ്പര്‍ ഉണ്ടോ?"

"ഉണ്ട്, എന്തിനാ ?"

"തരു, എനിക്കൊന്നു സംസാരിക്കണം."

ചേട്ടന്‍ തന്ന ആ നമ്പര്‍ ഡയല്‍ ചെയുമ്പോള്‍ ഉള്ളില്‍ രോഷം പടരുകയായിരുന്നു.

"ഹലോ" തിരുമേനിയുടെ ശബ്ദം മുഴങ്ങി

"തിരുമേനി ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ടോ? കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച മാന്നാര്‍ ഒരു പൂജ ചെയ്തത്?"

"ഉണ്ടല്ലോ"

"പന്ന പുല്ലേ, എന്‍റെ അച്ഛന്‍ രക്ഷപെടുമെന്നു പറഞ്ഞു എന്‍റെ അമ്മേ പറ്റിച്ചു കാശടിച്ചു മാറ്റാന്‍ പൂജ ചെയ്ത പട്ടി; വിഷമങ്ങള്‍ക്കൊണ്ട് ആളുകള്‍ അമ്പലത്തില്‍ വന്ന്‌ കണ്ണീര്‍ വാര്‍ക്കുമ്പോള്‍ കുംഭ നിറക്കാന്‍ ഇരയെ കിട്ടിയെന്നു സന്തോഷിച്ച് അവരെ പൂജ, മാങ്ങാ, തേങ്ങ എന്ന് പറഞ്ഞു കുടുക്കിയാല്‍ നീ വിവരമറിയും. കേട്ടോട നായെ!"

ഗണപതിക്ക് തേങ്ങ ഉടക്കുന്ന വ്യഗ്രതയോടെ ആത്മീയ ബിസിനസ്‌കാരന്‍ ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ചെയ്തു. മനസ്സിലെ വിഷമം കടിച്ചമര്‍ത്തി അവര്‍ക്കൊപ്പം വീട്ടിലെത്തി. കരഞ്ഞു തളര്‍ന്ന അമ്മയേയും എന്നെ കണ്ട് വിതുമ്പിപ്പോയ ചേട്ടനേയും കെട്ടിപ്പിടിച്ച്, അച്ഛന്‍ അവസാനമായി ഗള്‍ഫില്‍ നിന്നു വരുന്നതും കാത്ത് ഞങ്ങളിരുന്നു. ഏപ്രില്‍ 22 രാവിലെ എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ അച്ഛനെത്തി. എന്നും അച്ഛനെ വിളിക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ പോയിരുന്നു, പക്ഷേ അവസാനമായി വരുമ്പോള്‍ വിളിക്കാന്‍ പോകണമെന്നാഗ്രഹിച്ചിട്ടും പോകാന്‍ പറ്റിയില്ല.

'വെള്ള വണ്ടി' വീട്ടുമുറ്റത്ത്‌ വന്നുനിന്നു. അതില്‍ നിന്നുമൊരു തടിപ്പെട്ടി പുറത്തേക്കെടുത്തു. അതില്‍ എന്‍റെ അച്ഛന്‍.; ആ മുഖം കാണാന്‍ ഞാന്‍ വെമ്പല്‍ക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നും വരുമ്പോള്‍ നേരെ കിടക്കമുറിയില്‍ച്ചെന്ന്, കൊണ്ടുവന്ന പെട്ടികള്‍ മക്കളേക്കൊണ്ട് തുറപ്പിച്ച് എന്തൊക്കെ കൊണ്ടുവന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്ന അച്ഛന്‍, ആദ്യമായി അകത്തേക്ക് കടക്കാതെ കാര്‍പ്പോര്‍ച്ചില്‍ വിശ്രമിച്ചു. അച്ഛന്‍റെ വലതു വശത്തായി, ആ നെഞ്ചില്‍ കൈ വെച്ച് ഞാനും ഇരുന്നു.  അച്ഛനോടത്രയും നാള്‍  മറച്ചു വെച്ച എന്‍റെ എല്ലാ രഹസ്യങ്ങളും ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. പരീക്ഷയില്‍ തോറ്റതും, ഉണ്ടാക്കിയ അടികളും, പുകിലുകളും, പ്രണയ തീവ്രതകളും അടക്കമെല്ലാം ഇറക്കി വെച്ച് അച്ഛന്‍റെ മുന്നില്‍ ഞാന്‍ കുമ്പസരിച്ചു. അന്ന് വൈകുന്നേരം  മക്കള്‍ക്ക്‌ കാണാന്‍ ഒരുപിടി ചാരം മാത്രം ബാക്കി വെച്ച് അച്ഛന്‍ പരലോകത്തേക്കു മടങ്ങി.

5 ദിവസം കഴിഞ്ഞു സഞ്ചയനം. അതിന്‍റെ തലേന്ന് അച്ഛന്‍റെ പെട്ടികള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.  അച്ഛന്‍ തന്നെ എല്ലാം പാക്ക് ചെയ്തതിന്‍മേല്‍  സ്വന്തം കൈപ്പടയിൽ  'from Doha to TVM'  എന്നെഴുതിയിരിക്കുന്നു.  'B.J Nair' എന്ന പേരിനു മുന്‍പില്‍ Late എന്ന് എഴുതേണ്ട പണി മാത്രമേ സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്ക് വന്നുള്ളൂ. മരണത്തില്‍ പോലും അച്ഛന്‍ ആരെയും ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചില്ല.  ആ പെട്ടികളില്‍ ഒന്ന് പൊട്ടിച്ചു. അതില്‍ ഒരു മൂലയ്ക്ക് 'നോക്കിയ 5310' പാക്കറ്റ്! കൊച്ചുമോന് അച്ഛന്‍റെ അവസാന സമ്മാനം. അതും കെട്ടിപിടിച്ചു പൊട്ടിക്കരയുമ്പോള്‍ മറച്ചുവെച്ച സത്യങ്ങള്‍ കുറ്റബോധമായി മനസ്സിനെ പൊള്ളിക്കുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു.

അമ്മയുടെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ ഞാനാകുന്ന ജീവന്‍റെ വിത്തിട്ടടച്ച അച്ഛന്‍റെ അസ്ഥികള്‍ ഒരു ചെറിയ മൺകുടത്തിലിട്ടടയ്ക്കാൻ പുത്രന്മാരെ കാലം നിയോഗിച്ച ദിവസം. സഞ്ചയനം എന്ന ദിവസം!  കര്‍മ്മങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞുടന്‍ തന്നെ  ഞാന്‍ കോളേജിലേക്ക് ബസ്‌ കയറി. അടുത്ത ദിവസം കോളേജിലെത്തി ഹാള്‍ ടിക്കറ്റ്‌ വാങ്ങി. ഇന്ന് സൂര്യന്‍ അസ്തമിച്ചുദിച്ചാല്‍ എക്സാം. പഠിക്കണം, പഠിച്ചേ പറ്റു. അച്ഛന്‍റെ സ്നേഹത്തിന്  പകരം നല്‍കാന്‍  ഈ ഡിഗ്രിയെങ്കിലും വേണം. കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ച് പഠിക്കാന്‍ ബുക്ക്‌ കൈയ്യില്‍ എടുക്കുമ്പോള്‍ അക്ഷരങ്ങളെ മറച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണില്‍ കാര്‍മേഘം പെയ്തിറങ്ങി. പരാജയം സമ്മതിക്കാന്‍ മനസില്ലാതെ പഠിച്ചു. പഠിച്ചു മടുക്കുമ്പോള്‍ കരഞ്ഞും, കരഞ്ഞു മടുക്കുമ്പോള്‍ പഠിച്ചും ആ പരീക്ഷക്കാലം ഞാന്‍ തീര്‍ത്തു. ഒരു മാസം കൊണ്ട് പരീക്ഷാക്കാലം അവസാനിച്ചുവെങ്കിലും എന്‍റെ കണ്ണിലെ മണ്‍സൂണ്‍ മാത്രം അവസാനിച്ചില്ല.

കണ്ണുകള്‍ മെല്ലെ തുറന്നു. ഇന്നാണ് വിധി ദിവസം. ഇന്ന് വരെ ജീവിതത്തിലൊരു റിസള്‍ട്ട് അറിയാനും ഞാന്‍ ഇത്രയുമധികം സമ്മര്‍ദ്ദം അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാകില്ല. നിമിഷങ്ങള്‍ക്ക് മണിക്കൂറിന്‍റെ ദൈര്‍ഖ്യമുണ്ടോ എന്ന് സംശയിച്ച നിമിഷങ്ങൾ; ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു. മറുതലയ്ക്കൽ കൂട്ടുകാരന്‍റെ ശബ്ദം.

"റിസള്‍ട്ട്‌ വന്നു. നീ ഓള്‍ ക്ലിയര്‍"!"""''

നന്ദി പറഞ്ഞു ഫോണ്‍ സംഭാഷണമവസാനിപ്പിച്ച് അച്ഛന്‍റെ മുഖം സ്ക്രീനില്‍ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മൊബൈല്‍ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു ഞാന്‍ പറഞ്ഞു

"അച്ഛന് വേണ്ടി; അച്ഛന് വേണ്ടി മാത്രം."